Tuesday, December 17, 2013

സൂര്യന്‍



തെന്നലിന്‍ താരാട്ടില്‍
സ്വയം മറന്നാടുന്ന പൂവേ
അറിഞ്ഞുവോ നിന്നില്‍
നിറഞ്ഞ മണം നിന്‍ ചന്തം
നല്കിയതെന്‍  നെഞ്ചകം
നിനക്കുള്ള  പ്രണയം

ഇലചാര്‍ത്തില്‍ ഒളിച്ചും
കണ്ടീട്ടും കാണാതെ-മുഖം
കുനിചെങ്ങോ മിഴിയാഴ്ത്തി
കുത്തി നോവിച്ച മലരേ  ........

മഴയായ്‌  കരഞ്ഞതും
നിന്നെ പുണര്‍ന്നതും
മിഴി നീര്‍ തുള്ളിയായ്‌
പിരിയാന്‍ മടിച്ചതും
എന്നെ അറിയാതെ-
യെല്ലാം മറന്നില്ലേ ; പൂവേ

ഇരുള്‍ വന്നു മറച്ചാലും
ഒരു നാളും  മറക്കാതെ
വന്നില്ലേ പെണ്ണെ
ഒരു നോക്ക് കാണാന്‍

നീയില്ലാതൊരു ദിനം
എനിക്കില്ല പ്രിയേ
നല്‍കുന്നു ജീവനീ,-
യാഴിയില്‍ ത്യജിക്കുന്നു
ഇനിയില്ല സൂര്യന്‍ ....
അസ്തമിക്കുന്നു ഞാന്‍

ഇനിയില്ല സൂര്യന്‍ ....
അസ്തമിക്കുന്നു ഞാന്‍

 _ജിത്തു_
വെന്മേനാട്

4 comments:

  1. അസ്തമിക്കേണ്ട
    ഉദിയ്ക്കട്ടെന്നേ....!

    ReplyDelete
    Replies
    1. ആ സൂര്യന്‍ ഇന്നലെ തന്നെ ആത്മാഹൂതി ചെയ്തു ...:(
      ഇന്നിപ്പോ പുതിയൊരു സൂര്യന്‍ പിറന്നീട്ടുണ്ട്.. :D

      Delete
  2. സൂര്യനെ സ്നേഹിച്ച ദേവാംഗനയൊരു പൂവിന്റെ ജന്മം കൊതിച്ചൂ..

    നല്ല കവിത

    സന്തോഷവും,സമാധാനവും നിറഞ്ഞ ക്രിസ്തുമസ്സും,പുതുവത്സരവും നേരുന്നു.




    ശുഭാശം സകൾ....

    ReplyDelete
    Replies
    1. ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരി സമ്മാനം നല്‍കുന്നു :)

      Delete