അഗ്നിപര്‍വതം

പെയ്തൊഴിയുന്നു കാലങ്ങള്‍ മുന്നില്‍
താണ്ടി തീര്‍ക്കുന്നു യുഗങ്ങള്‍ സൂര്യനും
പ്രണയകനലൂതി മനമാകെ പവനന്‍
എരിഞ്ഞ ചാരങ്ങളില്‍ തീ പകരുന്നു

ജ്വാലാമുഖിയില്‍ ലാവപോല്‍ രുധിരം
വെട്ടി നീ മുറിച്ച പാടുകളിലുതിരുന്നു
പൊട്ടി തെറിച്ച വാക്കുകള്‍ ചുറ്റിലും
തീമഴയായ് അറിയാതെ പൊള്ളുന്നു

മഴയൊരു തണലായ്‌ പുണരുന്നുവെങ്കിലും
അവളൊരു താങ്ങായ് തഴുകുന്നുവെങ്കിലും
ഉള്ളിലെ തേങ്ങല്‍ ചിലനേരം ചിതറുന്നു
ആളികത്തുന്നു നെഞ്ചിലെരിയും ചിന്തകള്‍

മുഖംകണ്ടു ഭയക്കുന്നു വാനവും ഭൂമിയും
തീതുപ്പും ഭൂതമായ്‌ വാഴ്ത്തിയകലുന്നു
അഗിരമിനിയും പുലമ്പാതിരിയ്ക്കുവാന്‍
കണ്ടു പിടയും മനം,അധരങ്ങള്‍ മൂടുന്നു

ശാന്തം സൗമ്യം എരിയുന്ന നേരവും
കദനമുള്ളില്‍ തിളയ്ക്കുന്ന നിമിഷവും
ചാരങ്ങള്‍ തുപ്പാതെ മൗനം പുതച്ചു,റങ്ങാ-
തുറങ്ങട്ടെ നീറും മനമോടെ തീമല

ജിത്തു
വെന്മേനാട്