Wednesday, July 9, 2014

അഗ്നിപര്‍വതം





പെയ്തൊഴിയുന്നു കാലങ്ങള്‍ മുന്നില്‍
താണ്ടി തീര്‍ക്കുന്നു യുഗങ്ങള്‍ സൂര്യനും
പ്രണയകനലൂതി മനമാകെ പവനന്‍
എരിഞ്ഞ ചാരങ്ങളില്‍ തീ പകരുന്നു

ജ്വാലാമുഖിയില്‍ ലാവപോല്‍ രുധിരം
വെട്ടി നീ മുറിച്ച പാടുകളിലുതിരുന്നു
പൊട്ടി തെറിച്ച വാക്കുകള്‍ ചുറ്റിലും
തീമഴയായ് അറിയാതെ പൊള്ളുന്നു

മഴയൊരു തണലായ്‌ പുണരുന്നുവെങ്കിലും
അവളൊരു താങ്ങായ് തഴുകുന്നുവെങ്കിലും
ഉള്ളിലെ തേങ്ങല്‍ ചിലനേരം ചിതറുന്നു
ആളികത്തുന്നു നെഞ്ചിലെരിയും ചിന്തകള്‍

മുഖംകണ്ടു ഭയക്കുന്നു വാനവും ഭൂമിയും
തീതുപ്പും ഭൂതമായ്‌ വാഴ്ത്തിയകലുന്നു
അഗിരമിനിയും പുലമ്പാതിരിയ്ക്കുവാന്‍
കണ്ടു പിടയും മനം,അധരങ്ങള്‍ മൂടുന്നു

ശാന്തം സൗമ്യം എരിയുന്ന നേരവും
കദനമുള്ളില്‍ തിളയ്ക്കുന്ന നിമിഷവും
ചാരങ്ങള്‍ തുപ്പാതെ മൗനം പുതച്ചു,റങ്ങാ-
തുറങ്ങട്ടെ നീറും മനമോടെ തീമല

ജിത്തു
വെന്മേനാട്

2 comments:

  1. നന്നായി ...!ആശംസകള്‍ ..!

    ReplyDelete
  2. തീമലകള്‍ ഉറങ്ങട്ടെ

    ReplyDelete